O mnie
Artysta urodził się w 1955 roku w Łodzi; tu przeszedł przez wszystkie szczeble edukacji; tu nasiąkał zapachami, smakami, dźwiękami; tu pracuje, jako pedagog; tu rozłożył swój warsztat i rozwija swoją twórczość. Mam głębokie przekonanie, że jego sztuka karmi się obrazami rodzimego miasta, obrazami zapamiętanymi w dzieciństwie i latach nauki w szkołach;
...a właśnie te lata nas kształtują, rozwijają naszą wrażliwość, także społeczną. Odciskają się trwałym piętnem na psychice. Obrazy zobaczone i odczute w tym czasie zostają w naszej pamięci, w naszej świadomości – w naszej podświadomości – na zawsze.
Poprzez filtr nałożony na oczy w tym okresie, patrzymy przez kolejne lata, właściwie przez całe życie. Na potwierdzenie tego co piszę powyżej, przytoczę słowa Włodzimierza Kotkowskiego, które odnalazłem w jednej z recenzji: (...) pomimo, że w rysunku nie ma śladu intencji dokumentacyjnych, to ja patrząc nań widzę okolice ulic Głównej i Piotrkowskiej w Łodzi.
Łódź lat 50., 60. i 70. była dużo bliżej Łodzi Reymonta, niż Łodzi współczesnej; była miastem szczególnego etosu pracy, miastem kontrastów, na które grubą warstwą nakładał się werniks dymów fabrycznych, stępiający kolor; miastem widziadeł sennych, pełnym śladów wymarłych kultur, czego przykładem jest, bodajże największy w Europie, cmentarz żydowski – pole starcia kultury i natury, w którym ta ostatnia bierze górę, miażdżąc w swych objęciach idealne, geometryczne formy macew, oplatając biologią kresek gałęzi i pnączy, wykrojone cyrklem i linijką, prostokąty, półkola i trójkąty.
(...) wielu badaczy podkreślało, że celem działań alchemików, była, owszem, transmutacja metali w złoto, ale prawdziwą istotą tego wszystkiego była transmutacja człowieka, który to robił. Tak jak ten metal przekształcał się w coś bardziej szlachetnego, złoto, oczyszczając się w ogniu, tak i człowiek oczyszczał się sam i stawał się niejako nową istotą, niemal boską.
prof. Zbigniew Bajek